Άρθρο στην εφημερίδα "Αστυνομικό Βήμα"
Η συζήτηση για το πανεπιστημιακό άσυλο ασφαλώς και δεν πρέπει να
ανοίγει λίγες ημέρες πριν από την 17η Νοέμβρη ή να διαρκεί κάθε φορά
λίγες ημέρες μετά από επεισόδια που προκαλούν ανά τακτά χρονικά
διαστήματα οι γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι εκμεταλλευόμενοι το.
Πρέπει να ανοίξει δίχως χρονικούς περιορισμούς και προαπαιτούμενα, αλλά
κυρίως δίχως ταμπού και προκαταλήψεις και βάσει των σύγχρονων
δεδομένων. Ειδάλλως η πραγματική και ουσιαστική έννοια του ασύλου
κινδυνεύει.
Το άσυλο αφορά ιδέες και απόψεις, και προστατεύει την ελεύθερη έκφραση
και διακίνησή τους. Και ο χώρος του πανεπιστημίου είναι ο κατ’ εξοχήν
χώρος όπου ο κάθε ένας, ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι, μπορούν να
συζητήσουν, να ανταλλάξουν απόψεις, να συμφωνήσουν και να διαφωνήσουν,
και να γίνει η εστία πολιτικής και κοινωνικής ώσμωσης που εν τέλει όχι
μόνο προασπίζει και ενισχύει τη Δημοκρατία αλλά και δημιουργεί την
πολιτική μαγιά για να προχωρήσει η κοινωνία. Σε μια τέτοια διαδικασία
όμως δεν χωρούν κρυμμένα πρόσωπα. Κουκούλες, το αποδεικνύει η ιστορία,
φορούν μόνοι όσοι απειλούν ή θέλουν κάτι να κρύψουν, κάτι δηλαδή εκ
προοιμίου αντίθετο με την ουσία του ασύλου. Διότι το άσυλο δεν μπορεί
να εννοείται ούτε ως καταφύγιο ή ορμητήριο εγκληματιών, ούτε ως χώρος
τέλεσης αδικημάτων.
Και όσοι δεν το βλέπουν, όσοι εθελοτυφλούν πίσω από γενικότητες
και αοριστολογίες περί κινδύνου κατάργησης του ασύλου και αρνούνται το
διάλογο παρά τα υπαρκτά γεγονότα που αμαυρώνουν την ιστορική και
ουσιαστική έννοια του ασύλου, είναι αυτοί τελικά που το απειλούν και
μετατρέπουν τον πυρήνα του από ιδέες σε αδικήματα, μετατρέπουν την
ελευθερία σε ασυδοσία και εν τέλει είναι οι ίδιοι που το καταπατούν.
Διότι εκτιμώ πως δεν υπάρχει κανείς που πιστεύει πως την ώρα που οι
κουκουλοφόροι με τις μολότοφ και τα καδρόνια ανά χείρας ταμπουρώνονται
στο πανεπιστήμιο, την ίδια ώρα θα μπορεί κάποιος φοιτητής ή πολίτης
στον ίδιο χώρο να εκφράζει μια αντίθετη προς τις δικές τους άποψη.
Το πανεπιστημιακό άσυλο κινδυνεύει να απαξιωθεί και να χάσει το
πραγματικό και διαχρονικό του νόημα από αυτούς που δήθεν το
προστατεύουν. Για αυτό και πρέπει να ξεκινήσει ένας ειλικρινής διάλογος
με τη συμμετοχή όλων που ενδεχομένως θα μπορούσε να κατευθυνθεί προς τη
διεύρυνση των αδικημάτων που επιτρέπουν την επέμβαση της αστυνομίας
πάντα με τη συνεργασία και την επίβλεψη της πανεπιστημιακής κοινότητας
που πρέπει και οφείλει να αποτελεί το θεματοφύλακα του ασύλου αλλά και
να προστατεύει το ίδιο το πανεπιστήμιο και τα μέλη της κοινότητάς του.
